Vuurdoop

[mcnwim]

Vrijdag 6 maart, vroeg in de ochtend. De telefoon rinkelt. NS aan de lijn. Gezien het tijdstip van het telefoontje weet ik direct dat er slecht nieuws is. Het betreft een agressiegeval in Hoofddorp. Een zwaar agressiegeval, want dat is de afspraak. Als er iets ernstigs gebeurt, worden de vakbondsbestuurders bij het spoor hiervan in kennis gesteld.

Voor de zogenoemde ‘normale’ agressiegevallen (ik zet het bewust tussen aanhalingstekens, want het is eigenlijk te gek voor woorden) wordt niet meer gebeld. Die worden eens in de zoveel tijd op één hoop geveegd en ter kennisgeving aan ons doorgegeven.

Maar goed, een rinkelende telefoon dus, op een tijdstip vroeg in de ochtend. Ik weet nu dat je in dit soort gevallen alle plannen en ideetjes die je had voor de komende tijd, ook op privégebied, beter maar even kunt uitstellen. Want vanaf dat moment barst het los en word je geleefd. Het hele spoorbedrijf en een deel van de rest van Nederland gaat dan actief bezig met agressie op en rond het spoor. Kaderleden, NS, de pers; iedereen belt en mailt je. Grote werkoverleggen op diverse plaatsen, toeteracties, overleggen met NS, overleggen met de politiek, afspraken maken voor verbeteringen... De afgelopen periode heb ik denk ik mijn ware vuurdoop gehad als spoorbestuurder.

Hoe heb ik dit ervaren?
Ik wist wat me te wachten stond. Het gezegde gaat dat NS vrijwel dagelijks in de krant staat, en gemiddeld één keer per maand op de voorpagina. Die berichtgeving is doorgaans niet bepaald positief over het bedrijf. Nu komen ook andere bedrijven wel eens in het nieuws, maar het bijzondere aan NS is dat iedere Nederlander er gelijk ook iets van vindt.
Dit alles maakt het vak van een spoorbestuurder enerzijds uitermate aantrekkelijk. Je bent betrokken bij zaken die ergens over gaan en die veel mensen raken. Echt heel belangrijke kwesties dus. Bovendien is het werk gevarieerd. De ene keer betreft het agressie – voor de goede orde: ik hoop oprecht dat wij hier voorlopig of liever nog nooit meer mee te maken krijgen, maar ook ik weet beter, helaas – en de andere keer gaat het weer over heel andere onderwerpen. Je bent erbij betrokken, je doet mee, en je kan en mag meedenken over mogelijke oplossingen. Wie wil zo’n rol niet vervullen?

Anderzijds is er ook een minder aantrekkelijke kant aan het spoorbestuurder zijn. Door de focus die er op het spoor is, word je in tijden van crisis ronduit geleefd. Zo zeer zelfs, dat je sommige nachten blij mag zijn als je een paar uur kunt slapen. Maar ach, dat zijn maar kleine ongemakjes die bij dit beroep komen kijken. Zeker als je het vergelijkt met beroepen waarin mensen met regelmaat worden mishandeld omdat sommige mensen denken gewoon moet kunnen – omdat dit kennelijk bij dat beroep hoort. Gestoord!

Huub van den Dungen, vakbondsbestuurder FNV Spoor

[Flip fluitketel]

En wat moet ik als ex spoorman hieraan toevoegen?
Niets natuurlijk. Agressie heb ik slechts zijdelings meegemaakt. In de meeste gevallen is assistentie van de mcn al als een kalmeringsmiddel.
Doch heb ik meerdere ernstige gevallen gehoord.
Telkens hoop je dat het een incident betreft en herhaling uitblijft. Toch weten Hc's wel beter.
Bij deze kan ik nog slechts melden. " Beste oud collega's heel veel sterkte".

Flip